VIRÐING

Kæru vinir.

Kveikjan að þessari færslu er grein í Fréttablaðinu frá 7.september. Ég hef ekki lagt í vana minn að tjá mig á þessum vettvangi um þjóðmálin og efnahagsástandið á okkar góða Íslandi, og mun þar ekki verða mikil breyting á. Nema núna.

Öll höfum við hitt á lífsleiðinni fólk sem virðist hafa einstaka ánægju af og áhuga á að velta sér uppúr málefnum náungans, oft opinberra eða áberandi einstaklinga. Oftar er umræðan því miður á neikvæðum, dæmandi og meiðandi nótum. Stundum er þessari umræðu haldið innan lítilla hópa, t.d. vinkonur að spjalla yfir kaffibolla, saumaklúbbar, kaffipásur á vinnustað eða karlar sem hittast í pottinum á morgnana. En uppá síðkastið, eða síðan haustið 2008 hefur þessi neikvæða, dæmandi og meiðandi umræða æ meir átt sér stað á opinberum vettvangi.

Silfur Egils og stjórnandinn sjálfur hefur farið mikinn; netmiðlarnir; allir bloggararnir; Facebook virðist líka vera ákjósanlegur staður til að koma af stað einhverjum meiðandi snjóboltum. Og svo blöðin: Mogginn, DV og Fbl. Við kaupum engin blöð á mínu heimili; sögðum Mogganum upp þegar við settum upp öryggiskerfið (allt spurning um peninga og hvað er nauðsynlegra en hvað), þannig að Fbl er blaðið hér. Fréttir síðastliðinnar helgar í öllum miðlum,  snérust að miklu leyti um hinn gífurlega niðurskurð sem er framundan í heilbrigðiskerfinu,og þar sem ég starfa á LSH og er að læra hjúkrun stendur mér þetta mál vægast sagt nærri. Áhersla er lögð á að allir verði nú að leggjast á eitt til að láta dæmið ganga upp. Og það er nákvæmlega það sem fólk er að gera: hleypur hraðar, gerir allt sem í sínu valdi stendur til að spara og finna leiðir til aukins sparnaðar – án þess að það komi niður á þjónustunni. Þetta er veruleiki fólksins sem er að vinna á LSH. Það eru allir sem einn maður; samstiga og vilja virkilega gera sitt besta til að gera óásættanlegar aðstæður í vinnunni sem bærilegastar. Í Fbl á mánudaginn skrifar Ögmundur Jónasson, heilbrigðisráðherra  grein. Og fjallar þessi grein ,sem kemur svona „daginn eftir“ niðurskurðarfréttirnar, á jákvæðan og uppbyggjandi hátt um  t.d. það góða starf sem er unnið á LSH? Nei. Svo sannarlega ekki. Hann eyðir þarna eingöngu neikvæðum og meiðandi orðum á fyrrum stjórnmálamenn. Rakkar þá niður á opinberum vettvangi. Fjallar um orkumál og skrif Jóns Sigurðssonar fv. formanns Framsóknar og Þorsteins Pálssonar fv. formanns Sjálfstæðisflokksins.  Og klykkir í greininni út með því að þessir tveir einstaklingar og þeirra skoðanir eigi að hans mati „helst...heima í sögubókum fortíðarinnar“. Hvað græðum við sem vinnum undir stjórn háttvirts heilbrigðisráðherra á þessari neikvæðu umræðu hans? Til hvers er hann eiginlega að þessu og fyrir hverja?

Það eru margar rannsóknir sem styðja  að börn læri það sem fyrir þeim er haft. Á mínu heimili forðumst við sem heitan eld að rakka niður fólk eða dæma það. Vegna þess að á þessu heimili búa fimm sálir sem okkur hefur verið falið að koma til manns. Ef við eigum að geta treyst því að þau verði sómasamlegir þegnar þessa lands, þurfum við að vanda okkur vel. Eitt af því mikilvægasta sem okkur er falið að kenna þeim er að virða aðrar manneskjur og að ALLIR séu mikilvægir – ALLIR skipta máli.

Þess vegna bið ég ykkur, ágæta fólk hver sem þið eruð, sem farið með penna eða takkaborð og skrifið níð um náungann að hætta því, vinsamlegast. Þetta er komið gott. Á þessu landi búa einstaklingar sem halda að úr því að menn eins og yfirmaður heilbrigðismála geta leyft sér að rakka niður aðra, þá geti þeir sko alveg stolið hjólinu hans Nonna eða skvett málningu á hús hjá fólki sem það telur skulda sér. En það eina sem við sem þjóð skuldum hvort öðru eða eigum inni hjá hvort öðru er að við berum gæfu til að bera virðingu fyrir hvort öðru.

Við erum ekki mörg sem búum á þessu landi, sem hefur marga kosti í för með sér og ókosti líka. Einn af kostunum er sá að við stöndum saman þegar þörf krefur. Leggjum nú meiri áherslu á það en hættum að skíta allt og alla út.

Ykkar, Adda